24 de enero de 2010

Caer en la tentación

Tenía que pasar. Desde el mes de Septiembre, en que realicé la última carrera por montaña, se me iban los ojos a las cumbres de cualquiera de las sierras que he visto desde entonces, sintiendo gran añoranza por ese otro modo de entender lo que es el correr. Enfrascado en plena preparación para el Maratón de Barcelona del próximo 7 de Marzo, cualquier alegría de ese tipo me podía suponer incumplir el plan específico de entrenamiento y quien sabe si un traspié o alguna inoportuna caída.
Y claro, si al lado de casa a alguien se le ocurre organizar una carrera por montaña, entre amigos, por senderos dentro del bosque, subiendo a lo alto de la Serra de Marina, contemplando el paisaje que ofrece la costa... en fín, que la tentación ha sido demasiado grande a pesar de haber hecho ayer mismo una tirada larga de 26 kms. Pues nada, otros 9 de la carrera de hoy que añadir al saco de la semana, al que en total he cargado con unos 70 kms.
Así las cosas, me fui con Karli al pueblo de al lado, a Cabrils, en donde se organizaba una marcha popular por los senderos y caminos de su montaña.
.

Con Karli, justo antes de tomar la salida. La mañana estaba fresca, pero apetecía mucho calzarse de nuevo las Trabuco.
.
Primeras rampas por la subida hacia Coll de Porc.
.

El camino se convirtió en una trialera de fuerte pendiente. Tuve que apretar las piernas para ayudarme a subir.
.
Una vez arriba, el paisaje era de ensueño, un Mediterráneo de plata enviaba sus reflejos a toda la montaña.
.
Tras subir directamente al Coll de Porc la organización había previsto el recorrido por el sombrío bosque de Òrrius, autentico lujo para los amantes del trail. Tras volver a la carena en Can Mastruc fui siguiendo la pista, siempre en compañía de Karli, hasta las planas de la Roca d'en Toni, en donde iniciamos un vertiginoso descenso hacia la meta de Can Barba, ya en Cabrils.
.
Bajando rápidamente y a brincos por un serpenteante y divertidísimo camino.
.
Contentos y felices al llegar a meta, en 1:05:15. Se ve que éramos los primeros en llegar.
.
Con Fernando, uno de los organizadores de la prueba, almorzando y esperando a que llegasan el resto de participantes.
.
Cuando las cosas se hacen con tanta ilusión y esfuerzo, como la organización por primera vez de esta marcha popular, lo normal es que las cosas salgan bien. Hay que agradecerles por todas las atenciones y por el espléndido recorrido que nos tenían preparado.
El resultado de este cambio de chip ha sido positivo, me ha insuflado muchos ánimos y energías para afrontar una dura semana de entrenamientos que incluirá, entre otras, una escalofriante sesión de 3x4.000 m. Caer en la tentación no siempre es pecado...

15 comentarios:

  1. Si tots els pecats son com akest...a pecar tots els dies!!!!!!!!
    Que bé ho em passat nanu!!! el gusanillo que em comentat que ens ha vingut nomès calçarnos les Trabucco estaba justificat!!
    A veure si la mantenen i l'any vinent repetim segur!!!

    ResponderEliminar
  2. Fran!
    encara no havia vist el teu blog!
    ara ja et linko i et puc anar seguint.
    ja veig que us heu divertit avui je,j,je
    una abraçada

    i ànims amb el 3x4000

    jag

    ResponderEliminar
  3. Aques entreno es cullonot per la marató, molt bon treball de força. Ánims que us vec fortissims. Salut

    ResponderEliminar
  4. Un caremelet que al cos li ve molt bé. Jo sempre dic que una tiradeta de muntanya representen una bona sesió de farlets que venen perfecte. Ahir jo també vaig fer la mateixa excepció, jejeje
    Salut i Potes

    ResponderEliminar
  5. Karli: tant de bo! De totes maneres, aquesta idea d'anar fent una miqueta de muntanya els diumenges no està malament...

    Jordi: sí que ho hem passat bé... si tots els entrenos fossin com aquest... Ara t'ennlaço jo també. Una abraçada i fins aviat.

    Ferran: com a mínim ens ha sevit per desengantxar-nos una mica de tant d'asfalt... tu ja ho has probat també amb la neu... Una abraçada.

    Búfal: tens raó, és un caramelet ben dolç en aquestes alçades de la temporada. Pot ser ho tornarem a provar... Una abraçada.

    ResponderEliminar
  6. De vez en cuando hay que darle una alegría al cuerpo y salir de la rutina. Quizás se sufra más por dejar de hacer algo que por hacerlo.

    Saludos.

    ResponderEliminar
  7. Pecados como ese, que aportan tanto de bueno no solo por los hermosos senderos recorridos sino también en tèrminos de companierismo, valen la pena de cometerlos!
    Todas mis ondas positivas para nuevo desafio de marzo!
    Besos

    ResponderEliminar
  8. Bien, Fran. La cabra tira pal monte...jeje.. Eso de llegar y tener que estar ahí sentados a que llegue el resto es de nivelazo... Subidón de moral para los próximos entrenos, y animo con ese 3x4000 (a mí no me gusta nada, he tenido que hacerlo hoy con viento y ha sido horroroso!). Ya queda poco para Granollers y Barcelona. Muchísima suerte en ambas, y espero verte, eh!

    ResponderEliminar
  9. Bé... Després del pecat ve la penitència... Així que et marques 10 x 1.000 ara mateix...!! Ah i recuperant només 1 minut...!! (je, je, je...) Tot sigui pel Marató....

    ResponderEliminar
  10. Salut Fran,
    Tu as enfin laissé la kayak pour une paire de running :).
    Je suis sur qu'un jour je ferai du kayak avec toi, c'est une discipline que j'aime bien mais je n'ai pas l'occasion d'en faire souvent.
    Porte toi bien!

    ResponderEliminar
  11. Quants bons records al veure algunes de les fotos. Ja tinc ganes que torni l´estiu per fer-ne una altre com la de l´any pasat.

    Una abraçada.

    ResponderEliminar
  12. Greg: y tanto que se sufre más por dejar de hacer algo... Y estas alegrías... que no falten... si no fuera por esos momentos...
    Un abrazo.

    Azuldemar: ya me llegó tu onda... con ella entrenaré con más fuerza para el Maratón de Barcelona. Un beso.

    Rafa: tenías razón... esas series de 3x4000 son criminales... Un abrazo.

    Carles: ahí, ahí... sacando el látigo, jaja...
    No pain, no gain... eso ya lo sabes tú... Un abrazo.

    K'koud: j'éspère aussi nous rencontrer sur un kayak... ça serait un très beau défi... il faut l'organiser.
    Pour la cap ça marche, on est la semaine -1 pour le semi de Granollers (le plus prestigieux de l'Espagne), et la semaine -5 pour le Marathon de Barcelone... je me porte bien!!! :-)
    Un abrazo.

    Joan Josep: és cert, nosaltres també tenim moltes ganes de tornar a entrenar i a competir a la muntanya i gaudir de noves emocions maresmenyes, jaja.
    Una abraçada.

    ResponderEliminar
  13. Al fin y al cabo Fran, corremos para disfrutar, y a pesar de saltarte un poco el plan seguro que en esa carrera disfrutaste de lo lindo.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  14. Hola Fran, siento que por un día que coincidimos fuese en esas circunstancias tan angustiosas para mí y mi familia, ayer pase los peores 45 minutos de mi vida, perdona que te hiciese pasar un mal rato y muchas gracias por tu ayuda, finalmente todo ha quedado en un gran susto por la travesura de mi hijo de tres años.
    He quedado muy tocado y con la moral por los suelos, aún así intentaré estar en Granollers con los compañeros routiers para intentar desconectar, pero creo que la cabeza y el corazón estarán en casa.
    De nuevo gracias por tu ayuda y la de todos que han colaborado en buscar a mi hijo.

    Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar
  15. Carlitros: eso sin duda, corremos para disfrutar y nos sometemos a planes de entrenamiento para mejorar que acaban por amargarnos, por eso estas excepciones sientan tan bien. Un abrazo.

    Toni: demos gracias que en esta ocasión todo fue fruto de una travesura. Todos los que estábamos en aquel momento por allí intentábamos encontrarlo como fuera. Cuando nos fuimos enterando de que todo había acabado bien, todos respiramos tranquilos. Ánimo y a seguir adelante, que de estas experiencias también se aprende mucho. Un abrazo.

    ResponderEliminar

Me gustaría saber cual es tu opinión, escríbela aquí debajo: